Chittaranjan Ojah

  প্ৰস্তাৱনা:   ৰাতিপুৱাৰ পৰা মনটো গধূৰ হৈ পৰিছিল৷ কেতিয়াবা হয় তেনেকুৱা৷ মন বেয়া লাগি থাকে অথচ তাৰ বিশেষ কোনো কাৰণো নাথাকে৷ মনলৈ ভাৱ আহি আছে কিবা এটা যেন অঘটন ঘটিব৷ কি ঘটিব নাজানো৷ কাৰ লগত তাকো নাজানো৷ কিজানি মোৰ সতে ঘটে৷ অফিচলৈ ওলাবলৈ সাঁজু হওতে মোবাইল ফোনটো বাজিবলৈ ল’লে৷ সঁচাকৈ এটা বেয়া খবৰ পালোঁ৷ বন্ধু এজন ঢুকাল৷ দহ দিনমান হেনো হাস্পতালত আছিল৷ খবৰটো পোৱা নাছিলোঁ৷ যোৱা দুবছৰৰ পৰা মাজে সময়ে তাক হাস্পতালত থবলগীয়া হৈছিল৷ অলপ ভাল পালে ঘৰলৈ আহে৷ চাকৰিত যোগদান কৰে৷ দুই-তিনিমাহ পাছত পুনৰ হাস্পতাল৷ এই প্ৰক্ৰিয়া চলি আছিল যদিও এইবাৰ সি উভতি নাহিল৷ উভতি নহা দেশলৈ বুলি চিৰদিনৰ বাবে গ’ল৷ কবিয়ে কৈছিল “মৃত্যুওটো এটা শিল্প, জীৱনৰ কঠিন শিলত কটা নিৰ্লোভ ভাষ্কৰ্য৷“ বন্ধুজনৰ মৃত্যুও শিল্পয়ে নে? তাৰ জীৱনৰ শিলত কটা ভাস্কৰ্য মই দেখিছোনে বাৰু? মৃত্যু তাৰ বাবে অৱধাৰিত আছিল নেকি? খবৰটো পোৱাৰ পাছত মোৰ অনুভৱ হৈছে বন্ধুজনৰ মৃত্যু নহ’লহেঁতেন যদি তাৰ লগত জড়িত সকলোৰে জীৱনৰ অংকবোৰ নিমিলা হৈ পৰিলেহেঁতেন নেকি৷ তাৰ মৃত্যুৱে আনি দিছে একেবাৰে সহজ সমাধান৷ সমাধান তাৰ লগতে তাৰ পৰিয়ালৰ সদস্যৰ বাবে৷ জীৱনৰ বহু জ...

  বাপতি সাহোন বিহুটি হ’ল এক কৃষি ভিত্তিক উৎসৱ ৷ অসমৰ সকলো জনগোষ্ঠীয় লোকে স্বকীয়ভাৱে হেঁপাহৰ বিহুটি উদযাপন কৰে ৷ বিহুৰ লগত জড়িত ৰীতি-নীতি, পৰম্পৰা, বিশ্বাস, ধৰ্মীয় আচৰণ এটা পীৰিৰ পৰা আনটো পীৰিলৈ চলি আছে ৷   আমি জানো যে সংস্কৃতি বোৱঁতী নৈৰ দৰে ৷ নৈ, উপনৈ জান-জুৰিৰ পানী যেনেকৈ বিশাল ব্ৰহ্মপুত্ৰত মিলি বিলীন হৈ যায় তেনেকৈ সকলো জনগোষ্ঠীৰ আচাৰ, ৰীতি-নীতি একেলেগ হৈ বৰ অসমৰ ভেটিত   আজি বিহুৱে এক নিজস্ব ৰূপ লৈছে ৷     অতি প্ৰাচীন কালৰ পৰা ব’হাগ বিহুৰ প্ৰথম দিনটো বিভিন্ন জনগোষ্ঠীয়ে গৰু বিহু হিচাপে নিজস্ব লোকাচাৰ অনুযায়ী   পালন কৰে ৷ এতিয়াও মনত পৰে ল’ৰালি কালত গৰু বিহুৰ আগদিনাই দীঘলতি, মাখিয়তী বিচাৰি যোৱা, গাই গৰু কেইজনীক নৈৰ পানীত গা ধুৱাই দিয়া, লাউ, বেঙেনাৰ মালা গলত ওলোমাই দি গীত গোৱা - লাউ খা বেঙেনা খা, বছৰে বছৰে বাঢ়ি যা, মাৰ সৰু বাপেৰ সৰু, তই হ'বি বৰ গৰু ৷   সন্ধিয়া গোহালী ঘৰত ধোঁৱা দি   বিচনীৰে বিচা, গৰুক   নতুন পঘাৰে বান্ধা আদি কিমান যে নিয়ম পালন কৰিছিলোঁ ৷ সেই সময়ত ৰাজ্যৰ আশী শতাংশই আছিল কৃষিজীৱী ৷ গাঁও বা নগৰৰ প্ৰতিটো পৰিয়ালে গৰু পুহিবলৈ বাধ...

    মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ, মহাপুৰুষ শ্ৰী শ্ৰী মাধৱদেৱৰ জীৱন চৰিত   অধ্যয়ন কৰিলে দুজনাগুৰুৰ জীৱন কাহিনীৰ বহু কেইটা বিষয়ত সঠিক সময়, সঠিক স্থানৰ বৈপৰিত্য দেখিবলৈ পোৱা যায় ৷ ৫৭৫ বছৰ আগতে জন্মলাভ কৰা শ্ৰীমন্ত শংকৰেদৱৰ ১২০ বছৰীয়া জীৱনত কোন সময়ত ক’ত থাকিছিল বা ঘটনা বহুল জীৱনৰ কোন চনত কি ঘটিছিল তাক সঠিকভাবে আমি জনা উচিত ৷ যদিহে কোনো বিষয়ত সন্দেহ ওপজে তেনে বিষয়সমূহৰ উত্তৰ দিবলৈ আমাৰ বৌদ্ধিক সমাজ আগবাঢ়ি আহিব লাগে ৷ বিজ্ঞানৰ ন ন উদ্ভাৱনৰ সহায়ত আমি নিশ্চয়কৈ এই প্ৰশ্নসমূহৰ উত্তৰ বিচাৰি পাম ৷ মনলৈ অহা তেনে কেইটামান প্ৰশ্ন আজি বুৰঞ্জীবিদলৈ আগবঢ়ালোঁ ৷ অসম সাহিত্য সভাৰ সভাপতি পদ্মশ্ৰী শ্ৰীযুত সূৰ্য হাজৰিকাদেৱে সম্পাদিত “মহাপুৰুষ শ্ৰী শ্ৰী মাধৱদেৱ বিৰচিত নাম-ঘোষা“ৰ পাতনিত হাজৰিকা দেৱে উল্লেখ কৰিছে যে ১৪৮৯ চনত জন্মলাভ কৰা মাধৱদেৱে ১৫২২ চনত (৩৩ বছৰ বয়সত) ধুঁৱাহাট বেলগুৰিত শংকৰদেৱৰ সৈতে মিলন হয় – দুই মহাপুৰুষৰ মণি-কাঞ্চন সংযোগ হয় ৷ দুজনাগুৰুই ধুঁৱাহাটতে ১৪ বছৰ কাল থাকে ৷ ইয়াৰ পাছত তেখেতে লিখিলে যে ৰাজৰোষত মাধৱদেৱ ৩৩ বছৰ বয়সত শংকৰদেৱৰ জোৱায়েক হৰিৰ সৈতে একেলগে বন্দী হয় ৷ হৰিক মৃত্যদণ্ড ...