Chittaranjan Ojah

  জীৱনৰ প্ৰথম উপন্যাসখন প্ৰকাশ কৰাৰ কেইটামান মাহৰ ভিতৰতে বুকাৰ পুৰস্কাৰৰ দৰে সন্মানীয় আন্তৰাষ্ট্ৰীয় সন্মান লাভ কৰা প্ৰায় অসম্ভৱ কথা। তেনে এক কথাই সম্ভৱ কৰি তুলিছিল ২০০৮ চনত ভাৰতীয় লেখক অৰবিন্দ আদিগাই। ১৯৭৪ চনত চেন্নাইত জন্মলাভ কৰা অৰবিন্দ আদিগা হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষাৰ পিছত পৰিয়ালৰ সতে চিডনিত থাকিবলৈ লয় আৰু তাৰ পিছত নিউয়ৰ্কৰ কলম্বিয়া বিশ্ববিদ্যালয়ত ইংৰাজী বিষয়ত অধ্যয়ন কৰে। আদিগাই শিক্ষা সমাপ্ত কৰি দ্যা ফাইনেন্সিয়েল টাইমচ কাকতত সাংবাদিকতাৰ কামত নিয়োজিত হয়। ২০০৩ চনত আদিগা আমেৰিকাৰ পৰা ভাৰতলৈ আহি দিল্লীত একেখন কাকতৰ দক্ষিণ ভাৰতৰ বাতৰি যোগান ধৰোতা হিচাপে যোগদান কৰে। ২০০৬ চনত আদিগাই কাকতৰ সাংবাদিকতাৰ চাকৰি এৰে আৰু মুম্বাইত থাকি নিজাববীয়াকৈ লেখা কাম কৰি যাবলৈ আৰম্ভ কৰে। ’দ্যা হোৱাইট টাইগাৰ’ হ’ল তেখেতৰ প্ৰথমখন উপন্যাসখন। ২০০৮ চনত প্ৰকাশ পোৱা উপন্যাসখনে সেই একেটা বছৰতে সন্মানীয় বুকাৰ পুৰস্কাৰ পাবলৈ সক্ষম হয়। তেতিয়াহে আদিগাৰ বিষয়ে ভাৰতীয় আৰু অন্যান্য দেশৰ পঢ়ুৱৈ সমাজে জানিবলৈ পায়। উপন্যাসখনে বুকাৰ পুৰস্কাৰ লাভ কৰাৰ অতি কম সময়ৰ ভিতৰতে বিশ্বত জনপ্ৰিয়তা অৰ্জন কৰিবলৈ সক্ষম হয়। উপন্যাসখন দ্য...

  সিদিনাহে চাকৰিত সোমোৱা যেন অনুভৱ হয় যদিও হিচাপ কৰি দেখিলোঁ যে মোৰ চকাৰি জীৱনৰ ৩২টাকৈ বছৰ সমাপ্ত হ’বৰ হ’ল। অৱসৰলৈ কেৱল আঢ়ৈ বছৰহে বাকী ৰৈছে। জীৱনৰ দ্বিতীয় ইনিংছক লৈ মনলৈ কিছুমান চিন্তা প্ৰায়ে আহিবলৈ লৈছে। চিন্তা অহাতো তেনেই স্বাভাৱিক।   অৱসৰ লোৱা বহু চাকৰিয়ালক দেখিছোঁ। অৱসৰৰ পাছত তেওঁলোকে কি কি সমস্যাত ভুগিছে তাকো লক্ষ্য কৰিছোঁ। প্ৰথম চিন্তা মনলৈ আহে অৱসৰৰ পিছত কিমান বছৰ জীয়াই থাকিম। এইখিনিতে উল্লেখ কৰিব পাৰি যে ১৮০০ চনত ভাৰতীয় নাগৰিকৰ গড় আয়ুস আছিল মাত্ৰ ২৪ বছৰ। ১৯২০ চনলৈ গড় আয়ুস ২৫ বছৰৰ ভিতৰতে থাকিল, কোনো উন্নতি নহ’ল। গড় আয়ুস কম হোৱাৰ কাৰণ হিচাপে ক’ব পৰা যায় শিশুৰ বৰ্ধিত মৃত্যুৰ হাৰ, গৰ্ভৱতী মহিলাৰ সন্তান জন্মৰ সময়ত মৃত্য, দুৰ্ভীক্ষ আৰু পুষ্টিহীনতাত মৃত্য, যুদ্ধত মৃত্যু, জীৱন দায়িনী ঔষধৰ অভাবৰ বাবে সাধাৰণ বেমাৰত মৃত্যু, চিকিৎসা ব্যৱস্থাৰ প্ৰতি ব্ৰিটিছ চৰকাৰ উদাসিনতা আদি উল্লেখযোগ্য। স্বাধীনতা লাভৰ সময়ত গড় আয়ুস বৃদ্ধি হৈ হয়গৈ ৩২ বছৰ। ১৯৯৩ চনত মই চাকৰিত সোমোৱা বছৰত হ’ল ৬০ বছৰ। আজি ৭২ বছৰ হ’ল। শাৰীৰিক ব্যায়াম, নিয়মিত আৰু পৰিমিত ভোজন কৰিব পাৰিলে সহজে ৮০ বছৰীয়া জীৱন লাভ কৰিব পাৰি...