টাইম জ’ন

 

“বিপদ মানুহৰ জীৱনলৈ কেতিয়াবাহে আহে ৷ যেতিয়া আহে কেইবাটাও বিপদ একেলগে আহে, অকলে নাহে ৷“  কথাষাৰ হঠাতে পঙ্খীৰ মনলৈ আহিল ৷  দেউতাকেই এবাৰ কৈছিল তাই সৰু থাকোঁতে ৷ বহু বছৰৰ মূৰত তাই অনুভৱ কৰিলে সঁচাই বিপদ অকলে নাহে, অন্তত তাইৰ ক্ষেত্ৰত ইয়াৰ সত্যতা এইবাৰ প্ৰতিপন্ন হ’ল ৷

প্ৰশান্ত বৰদলৈৰ অতি মৰমৰ, একমাত্ৰ জীয়ৰী পঙ্খী ৷ মৰমেৰে উপচাই দিয়া পঙ্খীৰ কাষলৈ দুখ, কষ্ট যেন একোৱে আহিব পৰা নাছিল ৷ তেনেকৈ তায়ো মনতে ভাবিছিল মাক-দেউতাকক সদায়ে চোৱা চিতা কৰিব বিশেষকৈ বাৰ্ধক্য অৱস্থাত ৷    বিয়াৰ পিছত চাকৰি সূত্ৰে তাই বাঙ্গালোৰত থাকিবলৈ লয় ৷ স্বামী সুমন্ত আৰু পঙ্খী দুয়ো চফ্টৱেৰ অভিযন্তা ৷ বাঙ্গালোৰত থকা দিনকেইটাত গুৱাহাটীলৈ এমাহ, দুমাহৰ মূৰকত আহি মাক-দেউতাকৰ চোৱা-চিতা কৰিছিল ৷ ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ নিয়া, ঘৰৰ মেৰামতি, বাউণ্ডেৰি ওৱাল দিয়া, লাইটৰ বিল, জিএমচিৰ বিল আদি হেজাৰটা কাম কৰি পঙ্খীয়ে দুদিনমানৰ ভিতৰতে উভতি আহিব পাৰিছিল ৷ কোম্পানীৰ চাকৰিত বেচি দিনলৈ ছুটী লোৱাও সম্ভৱ নহয় ৷

দেশৰ অভিজ্ঞ অভিযন্তা সকলৰ মাজত যি হাৰত ব্ৰেইন ড্ৰেইন আৰম্ভ হৈছে, তাকে দেখি সুমন্ত-পঙ্খী নিজৰ দেশত থাকিবলৈ মন নকৰা হ’ল ৷ বিদেশলৈ মন মেলিলে ৷ সুমন্তই চাকৰি পালে আমেৰিকাৰ চিয়াটল নামৰ ঠাইত ৷ ইতিমধ্যে আমেৰিকাৰ ৰাষ্ট্ৰপতি ড’নাল্ড ট্ৰাম্পে  ভাৰতীয় তথা  অন্যান্য দেশৰ প্ৰব্ৰজনকাৰীৰ বাবে ভিছাৰ সমস্যা থিয় কৰাই দিলে ৷ তাৰ পৰিণতিত তেওঁলোক  চিয়াটলৰ ওচৰত ভেনক’ভাৰ নামৰ ঠাইত থাকিবলৈ সিদ্ধান্ত ল’লে ৷ যদিও চাকৰি আমেৰিকাত, থাকিবলৈ ল’লে বেলেগ এখন দেশ কানাডাত ৷  দুই খন ঠাইৰ দূৰত্ব ১৪০ মাইল অৰ্থাৎ ২২৫ কিলোমিটাৰ ৷ পঙ্খীয়ে ভেনক’ভাৰতে চাকৰি এটা পালে ৷ সুমন্তে সাধাৰণতে নিজৰ গাড়ীৰে অহা-যোৱা কৰে, কেতিয়াবা চিয়াটলতে থাকি যায় ৷ গাড়ীত গ’লে সময় লাগে আঢ়ৈ ঘণ্টা, ৰেলত গ’লে এঘণ্টা বেছি ৷ বিদেশত থাকিবলৈ হ’লে কিছু কষ্ট কৰিবই লাগিব ৷ যোৱা বছৰৰ পৰা পুতেক ৰণক আমেৰিকাৰ ৱাছিংটনৰ এখন বিদ্যালয়ত  নাম ভৰ্তি কৰাই দিলে ৷ তেতিয়াৰ পৰা সি হোষ্টেলত থাকে ৷ প্ৰতি শুক্ৰবাৰে দেউতাকৰ লগতে সি ভেনক’ভাৰলৈ আহে, মাকৰ লগত দুদিন থাকে, পুনৰ বিদ্যালয়লৈ উভতি যায় ৷

 ৰাতিপুৱাৰ পৰা ৰাতিলৈ গতানুগতিক বিৰামহীন জীৱনযাত্ৰা  পঙ্খীৰ ৷ দিনটোৰ কাৰ্যসূচী আৰম্ভ হয় বিভিন্ন টাইম জ’নৰ ব্যৱধান নেওচা দি  পৰিয়ালৰ সদস্যৰ লগত যোগাযোগ স্থাপন কৰা ৷ সুমন্ত পুৱা সাঁত বজাত চিয়াটল ৰাওনা হোৱাৰ লগে লগে তাই ফোনেৰে যোগাযোগ কৰাৰ দায়িত্ব আহি পৰে  গুৱাহাটীত থকা মাক-দেউতাকলৈ ৷ তেওঁলোকে সকলো কাম, সকলো সমস্যাৰ সমাধান পঙ্খীয়ে দিব বুলি ৰৈ থাকে ৷ ভেনক’ভাৰত পুৱা সাঁত বাজিল মানে গুৱাহাটীত নিশা ৮৷৩০ বাজে ৷ দেউতাক নিশা ৯ বজাত ৰুটি  বা ওট্চ খাই শুবৰ হয় ৷ দেৰি কৰা মানে দিনটোৰ কাম কি কি হ’ল খবৰ ল’বলৈ থাকি যোৱা ৷

: লাইটৰ বিল দিলা নে মা ৷

: দিব পাহৰিলোঁ ৷ কাইলৈ দিমেই ৷

: মা তুমি দিনটো কি কৰি থাকা? কাইলৈ আকৌ ব্লাড টেষ্ট ৰিপোৰ্ট আনিব লাগিব লেব’ৰেটৰীৰ পৰা ৷ দেউতাক ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ নিব লাগিব ৷ চেম্বাৰত কিমান দেৰি বোন্দাপৰ দিব লাগে ঠিক নাই ৷ লাইটৰ বিল দিবলৈ কেতিয়া সময় পাবা?

: মই এজনী মানুহে কিমান কাম কৰিম দিনটোত ৷

: আজি চুবুৰীয়াৰ বৰুৱানীৰ লগত আড্ডা মাৰি গোটেই সময় কিয় নষ্ট কৰিলা?

: তই মোৰ লগত ওষ্টাদি মাৰি নাথাকিবি ৷ তহঁত ইমান দূৰলৈ কিয় যাব লাগে ? ভাৰততে নাথাকিলি কিয়?

: এতিয়া মোৰ গাতে হে দোষ দেখিবা ৷ হু! এটা কাম কৰা, বেঙ্কৰ ইউজাৰ আইডি আৰু পাছৱৰ্ড ডায়েৰীত লিখা আছে, ৱাট্চএপত পঠাই দিয়া ৷ মই অনলাইন ট্ৰেন্সফাৰ কৰিম ৷

গুৱাহাটীৰ টাইম জ’নৰ সংযোগ শেষ কৰিয়ে  দৌৰা দৌৰিকৈ  ৰণৰ লগত ভিডিও কল কৰিব লাগে ৷ মাকৰ লগত তাৰ সময়ৰ ব্যৱধান দুঘণ্টাৰ, অন্য এটা টাইম জ’ন ৷ দীঘলীয়াকৈ কথা পতাৰ সময় নাথাকে, ৰণ স্কুল যাবলৈ দৌৰা দৌৰি আৰম্ভ কৰি দিয়ে ৷  ইতিমধ্যে পঙ্খীৰ চাকৰিলৈ যোৱাৰ সময় হৈ যায় ৷

ডিউটি শেষ হয় মানে সন্ধিয়া ছয় বাজিবৰ হয় ৷ ঘৰ সোমায়ে পুনৰ টাইম জ’নৰ ব্যৱধানত ফোনত যোগাযোগ কৰাত ব্যস্ত হ’বলৈ হয় ৷ প্ৰথম কাম মাকলৈ ফোন কৰা ৷ গুৱাহাটীত তেতিয়া ৰাতিপুৱা আঠ বাজিবলৈ হয় ৷ মাকে কি কি কাম দিনটোত কৰিব লাগিব তাৰ লিষ্টখন পুনৰ শুনায় ৷ ইয়াৰ পিছত আকৌ ৰণৰ লগত কথা ৷ অলপ সময়ৰ পিছতে তাৰ শুবৰ সময় হ’য় ৷

: ৰণ কোৱা আজি স্কুলত কি কি কৰিলা ৷

: আমি এড্ভেঞ্চাৰ স্পোৰ্টচত যাম অহা সোমবাৰে ৷ চাৰিদিন কেম্পত থাকিব লাগিব ৷ মই যাম বুলি কৈ দিলোঁ ৷ তুমি টকা পঠাই দিবা ৷

: এইটো কেনে কথা, মোক নোসোধাকৈ নিজে কিয় সিদ্ধান্ত ল’লা ৷

: অহা বছৰ চিক্সটিন ইয়েৰ্চ হ’ম, মই নিজে ডিচিচন ল’ব নোৱাৰোঁ নেকি ৷

: তোমাৰ বাপেৰে মোক নোসোধাকৈ একো ডিচিছন নলয় ৷ তুমি সেইদিনা জন্মি মোক সোধাৰ প্ৰয়োজন অনুভৱ নকৰিলা !

: এতিয়া আৰু গালি নিদিবা ৷ মই নাযাওঁ বুলি ক’ব নোৱাৰোঁ ৷

পঙ্খীৰ মূৰ গৰম হৈ যায় ৷ তাইক নোসোধাকৈয়ে যাম বুলি কৈ দিলে ৷ “তাৰ স্পৰ্দ্ধা চোৱা ৷ কি হৈ গ’ল ল’ৰাটো ৷ কলেজ পালে বা কি হয় !“

বেছিকৈ গালি পাৰিবলৈও ভয় পঙ্খীৰ ৷ যিবোৰহে  কথা শুনি আছে নতুন জেনেৰেচনৰ ল’ৰা-ছোৱালীৰ বিষয়ে ! তাইৰ চিন্তাও বাঢ়ি যায় ৷ জেনেৰেচন গেপ নে আন কিবা ?

চিয়াটলৰ পৰা আহি সিদিনা ঘৰ সোমায়ে সুমন্তে কথা আৰম্ভ কৰিলে এক নতুন সমস্যাক লৈ ৷

: তুমি শুনিছা নে  চীনত আৰম্ভ হোৱা কৰ’না ভাইৰাচৰ আক্ৰমণৰ কথা?

: টিভিত, পেপাৰত, অফিচত সকলোতে শুনি আছোঁ ৷ পিছে আমাৰ ইয়াত বিশেষ একো প্ৰভাৱ পৰা নাই দেখোন ৷

: শুনিছোঁ কানাডা- আমেৰিকাৰ সীমা ছীল কৰি দিব ৷

: তেতিয়া তুমি কি কৰিবা ?

: মই চিয়াটলত থাকিব লাগিব ৷

: আৰু ৰণ, তাৰ কি হ’ব ?

: স্কুল বন্ধ দিলে সি মোৰ লগত থাকিব ৷

: মই ইয়াত অকলে কেনেকৈ থাকিম ?

: কেইদিন মানৰ হে কথা, কৰ’না কিবা সদায় থাকিব নেকি ? সব ঠিক হৈ যাব ৷

চাওঁতে চাওঁতে সঁচাকৈয়ে বোৰ্ডাৰ ছীল কৰি দিলে ৷ সুমন্ত আৰু ৰণ আমেৰিকাৰ চিয়াটলত থাকিব লগীয়া হ’ল ৷ পঙ্খী অকলে থাকিল কানাডাৰ ভেনক’ভাৰত ৷ ইপিনে ভাৰতত সম্পূৰ্ণ লকডাউন আৰম্ভ হ’ল ৷ ৰাস্তাত এটা মানুহ ওলাব নোৱৰা হ’ল ৷ টেলিভিছনত কেৱল কৰ’না ভাইৰাছ, চীন দেশ, ইটালীৰ কৰুণ কাহিনীৰ চৰ্চা ৷

দিনটোত টাইম জ’ন অনুযায়ী তিনি-চাৰিবাৰকৈ  ৱাট্চএপ ক’ল, ভিডিও ক’ল সুমন্ত, ৰণ আৰু মাক-দেউতাকৰ লগত চলি থাকিল ৷ ত্ৰিভূজৰ তিনিটা মূৰত পৰিয়ালৰ সদস্যবোৰ যেন বহি আছে ৷

: ঘৰৰ বাহিৰ ওলাব নোৱাৰোঁ ৷ বজাৰ সমাৰ, ঔষধ পাতি সকলো শেষ ৷ কোনো এখন দোকান খোলা নাই ৷ বাহিৰ ওলালে পুলিচৰ কোব ৷ ইফালে বাই জনী আহিব পৰা নাই ৷ ঘৰৰ সকলো কাম নিজে কৰিব লগীয়া হৈছে ৷ কি কৰোঁ এতিয়া ?

: মা চিন্তা নকৰিবা ৷ মোৰ বন্ধু এজন পুলিচৰ ডাঙৰ অফিচাৰ ৷ তাক কৈ দিম,  সকলো বস্তু ঘৰলৈ পঠিয়াই দিব ৷ বাই দা ৱে দেউতা কেনে আছে ?

: দেউতাৰক লৈ হে চিন্তা হ’ব ধৰিছে ৷ মাজে মাজে যেন পাহৰি যায় কথাবোৰ তেনে লাগে ৷ সেইদিনা চুবুৰীয়াৰ বৰুৱানীৰ ল’ৰাটোকে চিনিব পৰা নাছিল ৷ অথচ প্ৰতিদিনে লগ পাই থাকে ৷

: তুমি বেছি চিন্তা কৰা মা ৷ কেতিয়াবা দেখোন মোৰেই এনেকুৱা হয় – কাৰোবাৰ নাম পাহৰোঁ, ক’ত দেখিছিলোঁ তাকো পাহৰোঁ ৷

: একো নহ’লে ভালেই ৷ মোৰ কিন্তু বৰ চিন্তা হৈছে দেউতাৰক লৈ ৷ তই আহি যা ইয়ালৈ ৷

: যাওঁ বুলিলে যাব পাৰি জানো ? কৰ’না মহামাৰীৰ ভৰপক সকলোতে ৷ সংক্ৰামণ নোহোৱাকৈ ভালে ভালে থাকিলেই হ’ল আৰু ৷

পঙ্খীয়ে কৰ’না মহামাৰী দূৰ হোৱাৰ কোনো লক্ষণ দেখা নাই ৷ ইপিনে অনিৰ্দিষ্ট কাললৈ বোৰ্ডাৰ ছীল কৰা আছে  ৷ দেউতাকৰ পাহৰা বেমাৰ হেনো দিনক দিনে বাঢ়িহে গৈছে ৷ চিনাকি ডাক্তৰ এজনক ঘৰলৈ মাতি আনিছিল ৷ দেউতাকক চাই কৈছে ডিমেন্চিয়া হৈছে ৷ ঔষধ দিছে, হয়তো যিমান দ্ৰুত হাৰত  পাহৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল তাৰ গতি কমাব পাৰিব ৷ কিন্তু যিখিনি স্মৃতি নোহোৱা হ’ল তাক আৰু ঘূৰাই আনিব নোৱাৰি ৷ লাহে লাহে তাইৰ লগতো ফোনত কথা পতা বন্ধ কৰি দিছে ৷

তাৰ মাজতে এদিনাখন ৰণে ফোন কৰিলে ভয়ে ভয়ে ৷

: মামী, পাপাৰ হেনো জ্বৰ উঠিছে, গাৰ বিষ আৰম্ভ হৈছে ৷ কি কৰোঁ এতিয়া ?

: হাস্পাটালৰ ফোন নং আছে নহয়, খবৰ দি দিয়া ৷ তুমি একদম নিজৰ ৰূমত থাকিবা টোটেল আইছোলেচন ৷ খোৱা লোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰি আছোঁ ৷ চিন্তা কৰিব নালাগে ৷

: মামী আই এম ইন দিপ ট্ৰাবুল ৷

: আৰু কি হ’ল?

: গাৰ্লফ্ৰেইণ্ডৰ লগত ব্ৰেক-আপ হ’ল ৷

: পাপাৰ ইপিনে অসুখ, আনপিনে তোমাৰ ব্ৰেক-আপকলৈ চিন্তা ৷ যোৱা যেনেকৈ কৈছো তেনেকৈ কাম কৰা ৷

সুমন্তক চিকিৎসালয়ত ভৰ্তী কৰোৱা হ’ল ৷ পঙ্খীৰ মূৰত সৰগ ভাঙি পৰা যেন হ’ল ৷ চিকিংসালয়লৈ যাব নোৱাৰে, ফোনতে যি পাৰে খবৰ ল’ব লাগে ৷ ইপিনে ৰণ অকলে, তাৰ লগত থাকিবলৈ কোনো নাই ৷ পঙ্খীৰ এনে ভাব হ’ল যেন  গুৱাহাটীতে কিবা এটা কৰি পেটে ভাতে খাই  থাকিলেই ভাল আছিল ৷ এই বিপদৰ সময়ত সকলোকে লগ পাই থাকিলে হেঁতেন ৷ ভাগ্য ভাল সুমন্তৰ এতিয়াও চেষ্ট ইন্ফেকচন হোৱা নাই ৷ দেহত অক্সিজেনৰ মাত্ৰাও ঠিকে আছে ৷

সম্পূৰ্ণ তিনি সপ্তাহৰ মূৰত সুমন্তৰ কৰ’না টেষ্টত নিগেটিভ আহিল ৷ কিন্তু ইমানেই দুৰ্বল কৰি পেলালে যে সি ফোনতে কথা কব নোৱৰা অৱস্থা হ’ল ৷ চকুৰ সন্মুখতে বহুজনৰ মৃত্যু দেখি নিজৰ জীৱনকলৈ সন্দিহান হৈ পৰিল  ৷ পোষ্ট ক’ভিডত  বেছি মানুহৰ মৃত্যু হৈছে হেনো ৷

 পঙ্খীৰ মনত ভীষণ ভয় সোমাই গ’ল ৷ নিজৰ স্বামী, একমাত্ৰ সন্তানক  দেখা নোপোৱা কেইবামাহো হ’ল ৷ ইপিনে গুৱাহাটী যাব পৰা নাই দুবছৰে ৷ দেউতাকৰ বেমাৰ বাঢ়িহে গৈছে ৷  তাই গুৱাহাটী যোৱালৈ  দেউতাকৰ বা কি অৱস্থা হয় ! মাকৰ মুখ খন দেখিলে তাইৰ বুকু হম হমাই যায় ৷ দেউতাকক এজন ভাল ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ তাই নিব পৰা নাই ৷ দেউতাকৰ মৰমৰ প্ৰতিদান যেন তাই দিব পৰা নাই ৷  কানাডালৈ নোৱাৰিলেও অন্তত দিল্লী বা বাঙ্গালোৰলৈ চিকিৎসাৰ বাবে নিব পৰা হ’লেও! মনত এবাৰ শান্তি পালে হেঁতেন ৷ এক অজান অপৰাধবোধে তাইক খুলি খুলি খাব ধৰিছে ৷ সুমন্তৰ যত্ন ল’ব লাগে ৷ ক’ভিডৰ পিছত ভাঙি পৰা স্বাস্থ্যৰ যতন লবলৈ, মানসিক ভাবে সবল কৰি তুলিবলৈ পঙ্খীৰ উপস্থিতিৰ বিশেষ প্ৰয়োজন ৷    

 “বিপদত হেনো সাহস হেৰুৱাব নালাগে ৷ যিকোনো বিপদেই ক্ষণস্থায়ী ৷ সময়ে সকলো ঠিক কৰি দিয়ে ৷” দেউতাকেই পঙ্খীক কথা প্ৰসংগত এবাৰ কৈছিল ৷ তাই সাহস হেৰুৱা নাই ৷ সমস্যাবোৰৰ এটা সমাধান সূত্ৰ বিচাৰিছে ৷ এদিন বিচৰা মতেই সমাধান সূত্ৰ এটা তাই পালে ৷ কেৱল সুমন্ত আৰু ৰণে মানি ল’লেই হ’ল ৷

: হেৰা এবছৰে হ’বৰ হ’ল বোৰ্ডাৰ এতিয়াও খোলা নাই ৷ আজিলৈ আমি ল’গ হ’ব পৰা নাই অথচ আমাৰ মাজত ডেৰশ মাইলৰ হে ব্যৱধান ৷

: হয়, তুমি ঠিকেই কৈছা ৷

: এটা কাম কৰো নহ’লে, ব’লা আমি সকলো গুৱাহাটীলৈ গুচি যাওঁ ৷ বিদেশত থকা ভাৰতীয়ৰ বাবে  বিশেষ বিমানৰ ব্যৱস্থা কৰিছে ৷ দুয়ো দুইপিনৰ পৰা গুৱাহাটী ৰাওনা হওঁ আহা ৷  অনলাইনত কাম কৰিম দুয়ো ৷ ৰণৰো ক্লাছ অনলাইন মাধ্যমতে হৈ আছে ৷ দেউতাৰ উপযুক্ত চিকিৎসা কৰিব পাৰিম ৷ সকলো একেলগ হ’ব পাৰিম ৷

: ভাল কথাই চিন্তা কৰিছা ৷ ৰণে মানিবনে ?

: সি নামানিলে কেনেকৈ হ’ব ? তুমি তাক সৈমান কৰাবা, মোৰ লগত কাজিয়া হে কৰিব সি ৷

কৰ’নাৰ প্ৰকোপ তেতিয়ালৈ কিছু কমিছে ৷ মৃত্যুৰ বিভীষিকা লাহে লাহে নাইকিয়া হ’বলৈ ধৰিছে, এয়া সাময়িক নে কৰ’নাৰ অধিক ভয়াবহ ৰূপ ভৱিষ্যতে দেখিবলৈ পোৱা যাব কোনেও ক’ব নোৱাৰে  ৷ মাকৰ স্ফূৰ্তিত ত’ত নাইকিয়া  হৈছে ৷ জীয়ৰী ইমান দিনৰ মূৰত আহিব ৷ স্বামী প্ৰশান্ত বৰদলৈৰ চিকিৎসাৰ এটা গতি লাগিব ৷ কিজানি ভাল হয়েই ৷ নতুন আশা বুকুত বান্ধি  পঙ্খী অহালৈ অপেক্ষা কৰি থকিল ৷

বিমান বন্দৰত মাক ৰৈ থাকিল জী-জোৱাই, নাতি ল’ৰাক লগ পাবলৈ ৷ দুবছৰৰ মূৰত ল’গ পাব সকলোকে ৷ পঙ্খীক দেখিয়ে মাকে নিজৰ আবেগ, শোক ধৰি ৰাখিব নোৱাৰিলে ৷ জীয়েকক সাৱটি লৈ কান্দিবলৈ ধৰিলে ৷

ঘৰ সোমাই দেখিলে দেউতাক প্ৰশান্ত বৰদলৈ সচৰাচৰ বহা চকীখনতে তলমূৰকৈ বহি আছে ৷

তাই দেউতাকৰ ওচৰলৈ দৌৰি গ’ল ৷

: হেৰা, ক’ত আছা? কোন  এই গৰাকী মহিলা? এনেকৈ কিয় মোৰ গলত ধৰিছে?

: কিয় আপুনি চিনি পোৱা নাই? আমাৰ জীয়ৰী পঙ্খী !

: কি কোৱা, তাইৰ বয়স আঠ নে ন বছৰ হে হ’ব !

: তাই এতিয়া ডাঙৰ হ’ল, বিয়া হ’ল, সন্তান জন্ম পালে, ল’ৰা দশম শ্ৰেণীত পঢ়ে এতিয়া ৷

: তুমি ক’লেই মই বিশ্বাস কৰিম নে ? সেইদিনা মোৰ কোলাত ওমলি আছিল মোৰ জীয়ৰীয়ে  ৷

পঙ্খী স্তব্ধ হৈ ৰ’ল ৷  থিয় হৈ থাকিবলৈ যেন শক্তি নাই ৷ মূৰটো আচন্দ্ৰাই কৰিবলৈ ধৰিলে  ৷ দেউতাকক এৰি চোফাখনত নিজৰ দেহাটো এৰি দিলে  ৷

তাইৰ পিনে চাই দেউতাকে ক’বলৈ ধৰিলে ৷

: মোক চিনি পাইছেনে ? মই প্ৰশান্ত বৰদলৈ ৷ এয়া মোৰ পত্নী ৷  আপোনালোক ক’ৰ পৰা আহিছে নো ? এয়া আপোনাৰ স্বামী নহয়নে ?

তাই কি উত্তৰ দিব বাৰু ? দেৰি হৈ গ’ল ৷  তাই আহি পোৱালৈ দেউতাকে ইতিমধ্যে  বেলেগ এটা টাইম জ’নলৈ গতি কৰিলে ৷ সেই টাইম জ’নলৈ যোগাযোগ সম্ভৱ নহয় ৷ পঙ্খীয়ে চেষ্টা কৰিলেও তাৰ পৰা দেউতাকক উভতাই আনিব নোৱাৰে  ৷ কোনেও নোৱাৰে ৷