Chittaranjan Ojah

  অভ্যাসৰ কথা ভাবিলে মনলৈ আহে আমি সৰুতে শিকা জনপ্ৰিয় ফকৰা যোজনা “অভ্যাসৰ নৰ কৰ্ণ পথে কৰে শৰ“৷ কাণত অলংকাৰ পিন্ধিবলৈ সৰুকৈ ফুটা এটা কৰিব লাগে৷ মানুহে   অভ্যাস কৰি থাকিলে এনে এটা পৰ্যায় পায় গৈ যে সেই কাণৰ ফুটাটোৰে ধনুকাৰ মাৰি শৰেৰে লক্ষ্যভেদ কৰিব পাৰে৷ অৰ্থাৎ অভ্যাস কৰি কৰি মানুহে অসম্ভৱ কামকো সম্ভৱ কৰি তুলিব পাৰে৷ এতিয়া প্ৰশ্ন হ’ল মানুহে ভাল অভ্যাস কেনেদৰে গঢ়িব পাৰে৷ কেনেদৰে বেয়া অভ্যাসৰ পৰা নিজকে আঁতৰাব পাৰে৷ উদাহৰণ স্বৰূপে আমাৰ প্ৰত্যকে ভাবো যে ৰাতিপুৱা সোনকালে উঠি এঘণ্টা খোজ কাঢ়িব লাগে৷ পিছে সেই দিনটো কেতিয়াও নাহে৷ সদায়ে দেৰি কৈ সাৰ পাওঁ৷ শেষত অফিচৰ বাবে ঘৰৰ পৰা ওলাই আহো৷ তেনেদৰে সদায়ে ভবা যায় এঘণ্টাকৈ হ’লেও কিতাপ অধ্যয়ন কৰিব লাগে৷ ডিচেম্বৰত অনুষ্ঠিত গ্ৰন্থমেলাত কিনা কিতাপ পাছৰ গ্ৰন্থমেলালৈ পলিথিনৰ পেকেটত সোমাই থাকে৷ পেকেটটো খুলি কিতাপ কেইখনৰ বেটুপাতখনো চোৱা হৈ নুঠে৷ পাছৰবাৰ গ্ৰন্থমেলাত গৈ পুনৰ কেইখনমান মনে বিচৰা কিতাপ কিনা হয়৷ শেষত গৈ এনে এটা অৱস্থা পায় গৈ যে ঘৰখনত কিতাপ থবলৈ ঠাই নোহোৱা হয়, অথচ তাৰে এখন কিতাপো পঢ়া নহয়৷ মানুহে ভাল অভ্যাস কেনেকৈ গঢ় দিব লাগে জানিবলৈ আমেৰিকাৰ...

  মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱে জীৱনৰ শেষ বয়সত বৃন্দাবনী বস্ত্ৰখন বৰপেটাৰ তাঁতীসকলৰ দ্বাৰা বোৱাইছিল। ১৫৬৬-৬৭ চনৰ ভিতৰত কোচ ৰজা নৰনাৰায়ণৰ অনুৰোধত শংকৰদেৱে নিজৰ তত্ত্বাৱধানত এই বস্ত্ৰখন বোওঁতে সময় লৈছিল প্ৰায় এবছৰ। গুৰুজনাই নাৱত উঠাই নৈ, জান-জুৰিৰে গৈ কোচবেহাৰ পাইছিল আৰু বস্ত্ৰখন ৰজা নৰনাৰায়ণক উপহাৰ হিচাপে দিছিল। বৃন্দাবনী বস্ত্ৰখন সেয়ে কোচবেহাৰত অৱস্থিত ৰাজমহলত থকা বুলি অনুমান কৰিব পাৰি। কালৰ সোঁতত বস্ত্ৰখন ক’ত গ’ল কোনেও নাজানিলে। যদিও বৰপেটা সত্ৰৰ উদ্যোগত বিংশ শতিকাত বস্ত্ৰখন বিচাৰি কোচবেহাৰ চলাথ কৰা হৈছিল, পিছে ইয়াৰ কোনো শুংসূত্ৰ পোৱা নগ’ল। বস্ত্ৰখনৰ কথা অসমৰ মানুহে পাহৰিবলৈ লৈছিল। পিছে ১৯৯২ চনত বৃটিছ মহিলা ৰোজমেৰী ক্ৰিলে তেখেতৰ গৱেষণা পত্ৰ ‘Vrindavani Vastra-Figured Silks from Assam’ প্ৰকাশ পোৱাৰ লগে লগে বৃন্দাবনী বস্ত্ৰৰ বিষয়ে সমগ্ৰ বিশ্বই জানিবলৈ পালে। তাৰ লগতে বস্ত্ৰখনৰ সম্বন্ধে উৎসুকতা বৃদ্ধি পায়। লণ্ডনৰ সংগ্ৰহালয়ত বিভিন্ন দেশৰ মানুহে বস্ত্ৰখন চাবলৈ ধাপলি মেলে। আমোদজনক কথা যে ১৯৯২ চনলৈ সেই বস্ত্ৰৰ টুকুৰা কেইটা লণ্ডনৰ সংগ্ৰহালয়ত তিব্বতৰ চিল্কৰ কাপোৰ বুলিহে লিখি থোৱা আছিল। বৃন্দ...